Karta podatkowa jest zryczałtowaną formą opodatkowania. Jej specyfika polega na tym, że wysokość płaconego podatku nie ma nic wspólnego z faktycznie osiąganym dochodem z działalności. W praktyce przeznaczona jest dla niewielkich firm usługowych prowadzonych w formie indywidualnej albo w formie spółki cywilnej osób fizycznych, które usługi świadczą na rzecz osób fizycznych. Do jej zastosowania konieczne jest spełnienie przez podatnika kilku podstawowych warunków. Za pomocą karty mogą się rozliczać z fiskusem między innymi: jubilerzy, grawerzy, zegarmistrzowie, zakłady fryzjerskie i kosmetyczne czy firmy świadczące usługi parkingowe, sprzątania wnętrz, gastronomiczne (ale bez możliwości sprzedaży napojów o zawartości alkoholu wyższej niż 1,5 proc.) oraz zajmujące się handlem detalicznym. Lista działalności, które mogą być opodatkowane kartą, zawiera łącznie ponad 100 pozycji.

Jak wybrać kartę podatkową

Ustawa z dnia 13 maja 2011 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz niektórych innych ustaw Dziennik Ustaw z 27 czerwca 2011 Nr 131 poz. 764) wprowadziła zmiany m.in. w zakresie wyboru formy opodatkowania przez podatników rozpoczynających działalność. Zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym - Dz.U. nr 144, poz. 930 z późn. zm.; ost. zm. Dz.U. z 2011 r. nr 106, poz. 662; dalej "u.z.p.d.") wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej, według ustalonego wzoru, na dany rok podatkowy, podatnik składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego.

Jeżeli podatnik rozpoczyna działalność, wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przed rozpoczęciem działalności lub może dołączyć do wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (na formularzu CEIDG-1) składanego na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że prowadzi nadal działalność opodatkowaną w tej formie. W przypadku prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej składa jeden ze wspólników.

Podatnicy rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej wniosek o wyborze karty podatkowej będą mogli złożyć do CEIDG jednocześnie z rejestracją działalności gospodarczej. Podatnicy, którzy wniosku nie złożą w CEIDG, będą mogli taki wniosek złożyć właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego. Dotychczas odrębny wniosek o wyborze formy opodatkowania podatnik rozpoczynający działalność musiał dostarczyć do urzędu skarbowego.

PLUSY I MINUSY KARTY PODATKOWEJ

PLUSY: Dużym plusem jest brak konieczności prowadzenia księgowości - przedsiębiorca na karcie podatkowej jest jedynie zobowiązany do wystawiania faktur i rachunków, które dokumentują sprzedaż towarów czy usług, oraz przechowywania tych dokumentów przez kolejne 5 lat. Co więcej, nie musi składać do urzędu skarbowego tradycyjnego, rocznego PIT (jeśli nie ma dochodów z innych źródeł, np. pracy na etat). Do końca stycznia do urzędu skarbowego musi jedynie trafić PIT-16A, w którym przedsiębiorca wykazuje tylko zapłacone i odliczone od podatku składki na ubezpieczenie zdrowotne.

MINUSY: karta ma także swoje wady, i to niemałe. Po pierwsze, przedsiębiorca musi płacić wyznaczoną przez urząd kwotę podatku nawet wtedy, gdy biznes nie idzie najlepiej i firma ponosi stratę. Co więcej, owej straty przedsiębiorca nie może rozliczyć straty z dochodu osiągniętego w kolejnych latach.

Kartowicze nie są również mile widziani przez banki. Instytucje finansowe deklarują co prawda w większości, iż skredytują firmy opodatkowane w taki sposób, problem polega jednak na ocenie ich zdolności kredytowej. Pamiętajmy bowiem, że bank nie zna faktycznego dochodu przedsiębiorcy na karcie, tylko wysokość podatku ustalonego przez naczelnika urzędu skarbowego. Dlatego bankowcy wyliczają zdolność kredytową kartowiczów mnożąc tzw. wymiar karty (czyli kwotę wyznaczonego przez fiskusa podatku) przez określoną przez siebie liczbę.

Banki zazwyczaj biorą pod uwagę 5-krotność czy 7-krotność karty. Jeśli zatem stawka podatku jest niska (np. 200 zł), zdolność kredytowa przedsiębiorcy na karcie podatkowej staje pod dużym znakiem zapytania.